Je bent niet de enige....
In het begin dacht ik dat ik de enige was wie dit overkwam. “Alle” andere mensen die gingen scheiden waren veel jonger en veel korter bij elkaar dan wij.
Maar toen ik mij er meer in ging verdiepen en mijn antennes richtte op lotgenoten kwamen er veel verhalen.
Verhalen die verassend veel leken op mijn verhaal in veel opzichten.
Dat heeft mij geholpen. Je voelt je minder een eenling, een uitzondering.
Maar deze verhalen kunnen je misschien ook wel verdrietiger maken dan je wellicht al bent.
Stop dan alsjeblieft direct met lezen. Dan ben je er - denk ik - (nog) niet aan toe.
Mijn verhaal is nog niet lang geleden.
Mijn man, waar ik 40j getrouwd mee was, kwam in oktober mij doodleuk vertellen
dat hij vertrok. Hij nam enkel zijn kleding en de auto mee, de rest moest hij niks
van hebben. En dan vertelde hij ook waar hij ging wonen, bij zijn ex vriendin van
voor hij mij kende.
Ik was er echt niet goed van! Ik had dat nooit verwacht!
Nu ben ik ook te weten gekomen dat dit al meer dan 15 jaar aan de gang was!
En dat hij haar (en zij hem) nooit uit zijn hoofd heeft kunnen zetten!
En 1,5 j geleden
is haar echtgenoot gestorven van toen is hij ook appart gaan slapen! Maar ik was
mij er natuurlijk niet van bewust dat hij zich van mij afsloot, om zich nog niet te verraden.
Maar nu kom ik tot het besef dat hij zich aan het voorbereiden was om die stap te zetten.
Zij hadden waarschijnlijk al lang afgesproken!
Maar het lelijkste is de manier waarop hij mij verlaten heeft, ik wist dus helemaal van
niks tot die bewuste woensdag.
Hij had ook alles al geregeld, zelfs met de bank.
Ik vond het heel lelijk, en iedereen trouwens, de manier waarop hij is weggegaan!
Plots en zonder er over te praten, dat kon hij niet zei hij, anders had ik hem misschien
tegengehouden zei hij. Ik ben er eigenlijk nog altijd niet over.
Hij heeft mij ook gezegd dat ik de schuldige ben waarvoor hij is weggegaan, en ik vraag
mij nog steeds af wat zo fout heb gedaan. Terwijl ik voor hem gezorgd heb.
En ook toen hij nog alkoholverslaafde was, hij heeft toen een afkickprogramma gevolgd
in een kliniek. Toen ben ik 3 maal in de week naar ginder geweest om ook mee
sommige therapies te volgen. Ik moest alles doen met het openbaar vervoer, ik was een halve
dag onderweg.
Een daarna als hij terug thuis was moest hij van mij eigenlijk niks meer hebben
en eigenlijk leefden we toen al naast elkaar. Maar ik bleef altijd achter hem staan, alhoewel
hij zijn karakter helemaal had veranderd. Maar ja wat doet een goede huismoeder, blijven
zorgen he.
Ik heb ook heel veel door de vingers gezien hoor.
Ik ben toen gaan schilderen en tekenen, ik heb ook nooit een aanmoediging gekregen van
hem, en hij heeft nooit maar dan ook nooit eens gezegd dat ik iets moois gemaakt had en
kwetst mij nu nog altijd.
Hij heeft mij ook dikwijls gekleineerd, maar ik heb eigenlijk alles
naast mij neergelegd en er gewoon niet op gereageerd omdat ik het al gewoon was geworden.
Ik ben eigenlijk iemand die nogal gemakkelijk vergeeft, maar dit kan ik hem nooit vergeven denk ik.
Ik kan het eigenlijk nog altijd niet begrijpen dat hij zoiets heeft kunnen doen en op zulke manier.
Voor hem was het al na twee dagen in orde, hij had zich ginder al heel goed aangepast.
Maar ondertussen bleef hij mij maar kwetsen, door een keer met haar hier voor mijn deur te staan!
Dan was ik heel kwaad geworden, en hij zei dat ik wat meer respect moest hebben voor hun beiden.
Hoe kan ik nu respect hebben voor zulke mensen die een ander zijn leven kapot heeft gemaakt?
Ik heb ook fybromialgie en in mijn ganse lichaam ontstekingen. Daarover zei hij eens dat niks
had, en dat ik comedie speelde. Hij heeft nooit geen respect voor mij gehad en dat doet nu wel
heel veel pijn .
En ook dat ik weet dat hij daar samen met een andere vrouw leeft waar hij heel wat meer doet
dan hij voor mij gedaan heeft.
Ik kan eigenlijk niet goed snappen dat ik het al zo lang vol gehouden heb bij zo iemand.
Iemand die mij al die jaren belogen en bedrogen heeft en nu zou ik voor hem respect moeten
hebben, dat kan ik momenteel niet hoor.
En iets dat ik ook niet goed kan vatten is dat hij meer
dan 40 jaar zomaar achter zich kan laten, wij hebben 2 mooie en goede kinderen, die ik zelf
helemaal alleen heb opgevoed, en ook 5 kleinkinderen, en 2 lieve schoonkinderen. Hij beseft
niet wat hij veroorzaakt heeft denk ik.
Nu voel ik mij precies iemand die gewoon is gedumpt, lijk iets dat niet meer kan dienen en
word ik gewoon afgedankt voor een andere vrouw. Dit is met geen woorden te beschrijven
hoe ik mij nu momenteel voel, ik heb het nog iedere dag heel moeilijk, om zoiets te aanvaarden.
Iedereen zegt tegen mij dat ik mij moet sterk houden maar dat is nog heel moeilijk en zwaar
nu ik hier alle dagen, en vooral 's avonds alleen zit en tijd heb om na te denken, dan komen
al die herinneringen weer naar boven en dat is heel moeilijk voor mij.
Maar hij begrijpt dat niet
dat ik er nog over ben, maar hoe kan dat nu, 40 jaar uit een mensenleven dat smijt ge toch zo
maar niet overboord.
Wil je meer verhalen lezen, kijk dan hier: Verhalen van anderen
Op mijn blog schrijf ik regelmatig over alle zaken rondom een scheiding. Over de verwerking, maar ook over praktische zaken.
Klik hier om naar mijn blog te gaan.
Over het einde van een relatie en scheiden is veel geschreven.
Op deze pagina staan een aantal boeken, films en artikelen die je misschien kunnen helpen.
Lees verder
Deze website heb ik in eerste instantie gemaakt voor vrouwen die, net als ik, na een langdurig huwelijk opeens te maken kregen met een ongewenste echtscheiding.
Voor hen voor wie, totaal onverwacht, de bodem uit hun leven geslagen werd.
Hoewel deze site voornamelijk gericht is op vrouwen weet ik inmiddels vanuit de vele reacties die ik heb gekregen, dat deze site ook hulp biedt aan mannen in dezelfde situatie.
En ook vrouwen die een veel kortere relatie achter de rug hebben blijken veel aan deze site te hebben.
Uiteindelijk maakt het niet uit of je nu man, vrouw, jong of oud bent, je gaat allemaal min of meer hetzelfde proces door.